Χθες μίλησες ξανά σκληρά για μένα. Είπες λόγια που δεν έπρεπε. Ότι είμαι ένα ψεύτικο είδωλο, ένας βράχος χωρίς αισθήματα, μία πέτρα που δεν σπάει ποτέ. Δε ξέρεις όμως πόσο σπάω εγώ τα βράδια, πόσο μέσα μου πονάω για όσα λες και όσα κάνεις. Πόσο πονάω που δεν σε έχω εδώ, να μου κρατάς το χέρι και να κοιταζόμαστε στα μάτια. Δε μπορείς να καταλάβεις την ανάγκη μου να ψάξω, να νοιώσω, να καταλάβω, να σκεφτώ. Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και καθόλου εμένα. Όπως έκανες όσο καιρό ήμασταν μαζί. Μίλα σκληρά, ξέρω ότι δεν τα εννοείς. Μόνο η καρδιά μου ξέρει τι τραβάει από το μυαλό μου. Οι ευγενικές καρδιές δεν έχουν χώρο για το μίσος, είπε ο Αριστοτέλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου