Χθες μου μίλησες σκληρά. Πολύ σκληρά. Δεν ήσουν αυτός που λάτρεψα κι αγάπησα πολύ. Ήσουν κάτι άλλο, αυτό που θες να φαίνεσαι για να με διώξεις μακριά. Κι όμως, ανάμεσα στα λόγια σου είδα αυτό που αγαπούσα. Το πλάμα εκείνο το σκληρό, μα τόσο ευαίσθητο βαθιά μέσα του. Το πλάμα που με κοίταζε με πόθο όταν ενώναμε τα σώματά μας στο κρεβάτι, όταν τα χείλη μας ακουμπούσαν απαλά. Γιατί τώρα θες να δείχνεις ότι είσαι κάτι άλλο;
Κάθε μέρα σκέφτομαι ότι θα γυρίσεις. Ότι θα σταματήσεις να σκέφτεσαι αρνητικά, να με μισείς, να με προσβάλλεις. Ότι ένα πρωϊ θα ξυπνήσεις και το σύννεφο με τις αρνητικές σκέψεις θα διαλυθεί και θα με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις ξανά "σ' αγαπώ". Είναι η μόνη ελπίδα που με τρέφει και με κάνει να ξυπνώ κάθε πρωϊ. Αν δεν μπορεί να γίνει έτσι, δεν θέλω να ξυπνάω. Θέλω μόνο να κοιμάμαι και να σε ονειρεύομαι...
Τριγυρίζω στους δρόμους συχνά δίχως αιτία. Σκέφτομαι ότι κάπου θα σε δω, θα μου χαμογελάσεις, θα έρθω κοντά σου και θα σου δώσω ένα γλυκό φιλί. Όπως τότε που μου 'λεγες ότι μ' αγαπάς και πως θα μείνουμε για πάντα μαζί. Γύρω μου βλέπω πρόσωπα θολά, συννεφιασμένα, πρόσωπα που δεν χαμογελούν και δεν νιώθουν ευτυχία. Κάποτε ξεχωρίζαμε. Είχαμε το δικό μας παραμύθι και ζούσαμε σε αυτό. Τώρα είπες ότι "τελείωσε". Μα υπάρχουν παραμύθια που δεν έχουν καλό τέλος;
Έκλαψα και σήμερα. Για σένα που έχασα, για σένα που ονειρεύτηκα. Για σένα που δεν μου μιλάς, που δεν μου γελάς, που δεν μου λες το "σ΄αγαπώ" όπως παλιά. Για σένα που σκέφτομαι όλη μέρα, κάθε μέρα, βράδυ και πρωϊ. Ήταν έντονη η παρουσία σου, έγινε εντονότερη με την απουσία σου. Προσπαθώ να σε μισήσω να δεν μπορώ. Θυμάμαι ακόμα το άρωμά σου αλλά και το σκληρό σου βλέμμα όταν μου 'πες "αντίο". Θυμάμαι ακόμα τα λόγια σου, σκληρά. Η λέξη "τέλος" με κάνει ακόμα να κλαίω, να τρέμω, να κρυώνω. Τα "γιατί" δεν απαντιούνται, οι σκέψεις "σκάνε" το μυαλό. Κι εγώ εδώ, κάθομαι και θυμάμαι ότι "εσύ μου 'πες πως μ' αγαπάς, πως είμαι για σένα ο παράδεισος"...
