Το πλάσμα...

Χθες μου μίλησες σκληρά. Πολύ σκληρά. Δεν ήσουν αυτός που λάτρεψα κι αγάπησα πολύ. Ήσουν κάτι άλλο, αυτό που θες να φαίνεσαι για να με διώξεις μακριά. Κι όμως, ανάμεσα στα λόγια σου είδα αυτό που αγαπούσα. Το πλάμα εκείνο το σκληρό, μα τόσο ευαίσθητο βαθιά μέσα του. Το πλάμα που με κοίταζε με πόθο όταν ενώναμε τα σώματά μας στο κρεβάτι, όταν τα χείλη μας ακουμπούσαν απαλά. Γιατί τώρα θες να δείχνεις ότι είσαι κάτι άλλο;